Gülər Eldarqızı - gecənin şeiri

NAĞIL ÖMÜR

Uşaq vaxtı qar yeyərdim, yağanda, 

Uşaq qəlbim şadlanardı sevincdən.

Nə biləydim tale məni sıxanda

Könlüm olar bir yetim quş, sevinc dən.

Yadımdadır, üşüməzdim qışda da, 

Bir hərarət duyulurdu hər üzdən. 

İnsan uşaq olarmış qırx yaşda da, 

Üşüyərmiş buz baxışdan, qar üzdən.

Qar adamı düzəldərdik həyətdə, 

Gün çıxanda əridərdi "adamı". 

İndi məni üşüdür bu həyat da, 

Gün də vurmur könül adlı odamı.

Qar yağardı, budaqları əyərdi, 

Deyərdilər bu hikmətdir, ağıldır. 

Onda mənə nənəm nağıl deyərdi,

Artıq ömrüm başdan-başa nağıldır.

Nağıl ömrün bitməyinə az qalıb, 

Taleyimə üç alma da düşəcək. 

Payız ötüb, qış gəlibdir, yaz qalıb,

Son baharım üç almada düşəcək.

Uşaq vaxtı qar yeyərdim, yağanda, 

Uşaq qəlbim şadlanardı sevincdən.

Nə biləydim tale məni sıxandaK

Könlüm olar bir yetim quş, sevinc dən.